Падведзены вынікі абласнога конкурсу на лепшую прыёмную сям’ю, дзіцячы дом сямейнага тыпу “Сэрца аддаю дзецям”. Згодна з рашэннем журы, дыпломам першай ступені ў намінацыі “Лепшы дзіцячы дом сямейнага тыпу Брэсцкай вобласці 2021 года” ўзнагароджаны дзіцячы дом сямейнага тыпу бацькоў-выхавальнікаў Валянціны і Пятра Лямачкаў аддзела па адукацыі Маларыцкага райвыканкама.
— Конкурс праводзіўся ў два этапы, — гаворыць дырэктар Маларыцкага раённага сацыяльна-педагагічнага цэнтра Валянціна Пацурай. — На першым з іх (адборачным, завочным) прадугледжвалася выкананне двух заданняў. Конкурс “Калі ласка, у нашу сям’ю!” быў накіраваны на распаўсюджванне станоўчага вопыту сямейных адносін у замяшчальных сем’ях. Удзельнікам спаборніцтва неабходна было ў арыгінальнай форме прадставіць асаблівасці сямейнага ладу, прынцыпы, стылі выхавання, праблемы, якія, магчыма, узнікаюць падчас выхавання, спосабы вырашэння канфліктаў. Другое конкурснае спаборніцтва — «Прыёмная сям’я: дзесяць фактаў “за”» — прадугледжвала стварэнне друкаванай рэкламнай прадукцыі па прапагандзе замяшчальнага бацькоўства. Па выніках першага этапу журы адабрала лепшыя работы для ўдзелу ў фінальным этапе (завочным). Па колькасці набраных балаў у яго трапіў дом сямейнага тыпу сям’і Валянціны і Пятра Лямачкаў.
Згодна з яго ўмовамі, на другі этап прадастаўляўся відэарэпартаж-інтэрв’ю “Сямейны тэт-а-тэт”. У ім неабходна было зрабіць відэазапіс дыялогу ў форме пытанняў і адказаў, якія тычацца вопыту сямейнага выхавання, правілаў сямейных узаемаадносін, духоўных каштоўнасцей, традыцый, захапленняў сям’і. Завяршыць інтэрв’ю трэба было слоганам, які адлюстроўвае сакрэт сямейнага шчасця. Яшчэ адно конкурснае заданне — напісанне сачынення “Няпросты выпадак”, у якім прапануецца выйсце з пэўнай нялёгкай жыццёвай сітуацыі, якая склалася ў замяшчальнай сям’і і звязана з выхаваннем дзяцей.
Першае месца ў абласным конкурсе — выдатная нагода яшчэ раз расказаць пра сям’ю пераможцаў. У Валянціны Сямёнаўны і Пятра Іванавіча — дзве свае дарослыя дачкі, у якіх ёсць ужо свае дзеці.
У пераважнай большасці людзі, якія становяцца бацькамі-выхавальнікамі ці ўсынаўляюць малых, падыходзяць да такога кроку надзвычай асэнсавана і ўсвядомлена. Так было і ў Валянціны Сямёнаўны і Пятра Іванавіча. Гэта іх прызванне. Афіцыйна Лямачкі статус бацькоў-выхавальнікаў набылі ў кастрычніку 2017 года. Да гэтага яны з чэрвеня 2010 года былі прыёмнымі бацькамі.
— Дванаццаць гадоў таму ў нас з’явіўся Дзімка, — гаворыць Валянціна Лямачка. — Дзімка, пра якога гаварылі: “Не бярыце яго! З ім столькі клопату і праблем!” А цяпер наш Дзмітрый заканчвае вучобу ў Ваеннай акадэміі Рэспублікі Беларусь. Ён – наш гонар. Потым мы вырашылі яшчэ ўзяць дзяцей на выхаванне. А пасля сталі бацькамі-выхавальнікамі. Цяпер самаму меншаму, Максіму, у студзені споўніцца чатыры гады, самай старэйшай, Дар’і, ужо пятнаццаць. Дзеці жывуць дружна, старэйшыя ва ўсім імкнуцца дапамагаць меншым. Безумоўна, спачатку было шмат розных нечаканасцей. Ды і цяпер яны яшчэ здараюцца. Расслабіцца не ўдаецца, нават калі дзеці на адпачынку. Гэта мае дзеці, і я заўсёды думаю пра іх.
Пра сваю сям’ю Валянціна Сямёнаўна можа гаварыць бясконца. Ды і ёсць што. Цяпер яна з мужам выхоўвае васьмярых дзяцей: Дзяніс, дзве Яўгеніі, Вікторыя, Дар’я, Аляксандра, Аляксей і Максім.
— Пасля яны, нашы дзеці, ці становяцца дарослымі і пачынаюць самастойнае жыццё, ці вяртаюцца ў свае сем’і. Здараецца і так, што іх знаходзяць новыя бацькі-ўсынавіцелі. Ужо трыццаць два дзіцяці знайшло прытулак пад нашым крылом на розны адрэзак часу. У кожнага з нашых хлопчыкаў і дзяўчынак свой шлях, свой лёс, гісторыя, асаблівасці характару і, на жаль, свая… жыццёвая траўма.
— Што самае важнае ў працы бацькоў-выхавальнікаў? – цікаўлюся я ў Валянціны Сямёнаўны.
— Самым цяжкім напачатку для дзяцей з’яўляецца адаптацыя да новых умоў, прыцірка характараў. Навічкі сумуюць па бацьках, з цяжкасцю змяняюць свой звыклы лад жыцця, паступова прызвычайваюцца да нас, новых бацькоў. Мы ж імкнёмся дапамагчы кожнаму дзіцяці, якое мае жыццёвую траўму, пераадолець страх, няўпэўненасць, трывогу, аднаўляем веру ў сябе і шчаслівую будучыню. Аднак гэта справа не аднаго дня ці тыдня.
Мы з першага дня спрабуем з мужам да кожнага “новага” члена нашай сям’і знайсці падыход, своеасаблівы ключык, які даў бы магчымасць хутка, лёгка і проста разгадаць яго ўнутраны свет. Хоць гэта бывае не так лёгка і проста. Для гэтага ў нас ужо выпрацаваны свае метады, прыёмы і сродкі. Аднак самае галоўнае і важнае тут — любоў. Без яе ўсё нішто, ніякая справа не скранецца з месца. Сіла бацькоў-выхавальнікаў у цеплыні сэрцаў, цярпенні, веры ў лепшае, уменні знайсці агульную мову. Чым больш добрага і пазітыўнага аддаеш дзіцяці, тым больш такога ж атрымліваеш назад ад яго.
— Ці ўзнікаюць у вашай сям’і непрадбачаныя, напружаныя сітуацыі?
— Безумоўна, што ў кожнай сям’і бываюць часам напружаныя сітуацыі, — кажа Пётр Іванавіч. — Мы — не выключэнне. У нашай сям’і прынята, што не варта даваць гневу ўспыхнуць. Імкнёмся пагасіць яго на самым пачатку ўсмешкай, шчырым і добрым словам. Важна першаму зрабіць крок насустрач, прызнацца ў сваёй памылцы і прапанаваць нейкую сумесную справу.
— Якой суперздольнасці цяпер вам не хапае ?
— Здольнасці супердоктара: пагладзіў рану ці хворае месца – і ўсё прайшло, — усміхаецца Валянціна Сямёнаўна. — Цяжка, калі хварэюць дзеці.
— Які адпачынак для вас з’яўляецца ідэальным?
— Калі побач дзеці, такія непаседлівыя, шумлівыя, калі чую іх звонкі і вясёлы смех, бачу ўсмешку на твары, калі адчуваю, што я ім патрэбна, — пераконвае мая субяседніца. — Тады забываецца любая стома. Штохвіліны жыць для дзяцей, дарыць ім радасць, даць адчуць сябе шчаслівым і патрэбным – гэта і ёсць, напэўна, лепшы адпачынак.
— Якія святы адзначаеце ўсёй сям’ёй?
— У кожнай сям’і ёсць свае традыцыі, — гаворыць Валянціна Лямачка. — Склаліся яны ўжо і ў нас. Мы ў асноўным адзначаем праваслаўныя (Вялікдзень, Раство) і каляндарныя святы, а таксама — дні нараджэнняў. Яшчэ адна традыцыя, якая ў нас склалася, — гэта агульныя справы… Традыцыі з’яўляюцца важнымі складнікамі, якія станоўча ўплываць на пазітыўную атмасферу ўнутры дома, змацоўваюць адносіны і зніжаюць трывогу ва ўсіх членаў сям’і.
— Што самае галоўнае ў жыцці чалавека?
— Быць шчаслівым! — не задумваючыся, адказвае Пятро Лямачка. — А шчаслівы толькі той, хто шчаслівы дома. У гэтым і заключаецца сакрэт нашага сямейнага шчасця. Яно – у асабістых руках чалавека. А яшчэ неабходна ўмець шчыра радавацца поспеху кожнага, падтрымаць яго ў любую хвіліну.
— А ўсё ж такі, навошта вам патрэбная такая работа, напэўна, у большасці — клопатная, турботная, неспакойная?
— Для нас заўсёды былі і ёсць у прыярытэце дзеці, — гаворыць Валянціна Сямёнаўна. — Мы любім дзяцей. Яны, як кажуць, кветкі жыцця. Побач з дзецьмі адчуваеш сябе маладым душой, забываеш пра пэўныя жыццёвыя праблемы. Калі магчыма было б вярнуць час назад, мы з мужам, адназначна, выбралі б той жа шлях, якім прайшлі. Нам даверылі самае каштоўнае і дарагое, што ёсць на гэтым свеце – дзяцей. У сістэму нашых духоўных каштоўнасцяў і перакананняў упісваюцца менавіта абдзеленыя лёсам хлопчыкі і дзяўчынкі. Ніхто так, як мы, здаецца, не зможа ім дапамагчы, не скажа сардэчнае цёплае слова, не падтрымае, не супакоіць, не здолее іх прытуліць, не возьме за руку і не павядзе ў шырокі свет! У кожнага дзіцяці павінна быць сям’я. Ды і быць шматдзетнай маці і бацькам – гэта ганарова і пачэсна. Любоў да дзяцей і сваёй справы – аснова нашай унікальнай прафесіі.
— Кожнаму свайму выхаванцу мы аддалі многае, каб выхаваць, каб жыццёвы яго шлях быў годным, каб ён жыў сумленна, — кажа Пятро Лямачка. — Лёс кожнага нашага выхаванца імкнёмся прасачыць, па магчымасці, трымаем сувязь, радуемся перамогам, сумуем, спачуваем, калі ёсць нейкія няўдачы ці горыч паражэнняў.
Сапраўды, клопат пра дзяцей-сірот і дзяцей, пакінутых без апекі бацькоў, бярэ на сябе дзяржава. Аднак ніводзін дом-інтэрнат не заменіць бацькоўскай любові, цеплыні і ласкі. Толькі сям’я можа падарыць дзецям шчаслівае і радаснае дзяцінства. Такая, як напрыклад, Валянціны і Пятра Лямачкаў.
Мікалай НАВУМЧЫК.
Фота аўтара.
Оставить комментарий